نکته ای که من متوجه اش نمیشم اینه که:
چرا باید برای شهادت امام هامون ناراحت باشیم؟ مگه توی اعتقادات ما نیست که کسی که شهید میشه در اصل تازه متولد شده؟ مگه غیر از این هست که توی جنگ اکثرا دوست داشتند شهید بشوند؟ و اونایی که شهید میشدند لحظه های آخر شاد بودند و اونایی که شهید نمیشدند غمگین؟
مگر خداوند نفرموده که : آنهایی که شهید میشوند را نکنه مرده بپندارید.. بلکه انها زنده هایی هستند که میزبانشان خدا هست...
چرا رفتن شخصی به جای هزاران برابر بهتر از اینجا باید ناراحت بشیم؟
مگه نهایت زندگی غیر اینکه باید بمیریم؟ حالا یک نفر شهید بشه که بینهایت بهتره...
اصلا باید به امام تبریک گفت بجای تسلیت...
کلا روی این موضوع من خیلی گیج هستم...
جواب اجمالی که بدست آوردم رو در ادامه مطلب نوشتم..