فکرشو که میکنم خدایی که این عظمت خورشید رو افرید،خورشیدی که این همه گرما داره و جسم انسان در برابر اون توی نسبت هیچ هم نیست... ولی این خورشید با همه عظمتش هم در برابر سایر خلقت های خدا قابل نسبت گیری نیست.. حالا چقدر عذاب آور هست حتی فکر این که این خدا بخواد عذابمون کنه...
وچقدر عذاب آور هست که فکرش را بکنیم که این خدا با این مهربانی و عظمتش بخوادهد گناهان مارا بی آمرزد.. آنگاه آن خجالت در بنده در مقابل خدایش،چگونه قابل توجیه و درک برای ما باشد...